عبدالله صادقپوریعبدالله صادقپوری، از رهبران مجاهدان هند در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری/ نوزدهم و بیستم میلادی بود. ۱ - معرفی اجمالیاو فرزند ولایت علی بود و در ۱۲۴۶ ق در عظیم آباد متولد شد. ۲ - فعالیت‌های سیاسیوی کتاب‌های درسی را نزد علامه عبدالحمید و شیخ فیاض علی خواند. سپس حدیث را از پدرش ولایت علی صادقپوری فراگرفت و همراه او به افغانستان رفت و در جنگ و جهاد با وی همراهی کرد و پس از وفات پدرش به خدمت عمویش عنایت علی پیوست و سه سال ملازم او بود. آنگاه به عظیم آباد رفت و مدتی در خدمت عموی دیگرش فرحت حسین گذراند. هنگامی‌که عم او درگذشت، وی با اهل و عیال عازم زیارت حرمین شرفین شد و پس از ادای حج و زیارت به صوات (سوات) در یاغستان رفت و به مرکز مجاهدین در ملکا رسید، که در آنجا باقیمانده پیروان احمدبن عرفان بریلوی به عنوان «مرابطون فی سبیل الله»گرد آمده بودند و این در ۱۲۷۶ ق بود. پس از آنکه مقصود علی داناپوری فرمانده مجاهدین درگذشت، وی به رهبری آنان برگزیده شد و مجاهدین با او بیعت کردند. عبدالله صادقپوری در این مقام مدت چهل سال به نگهبانی مرزهای اسلامی، و فرماندهی جنگجویان و جنگ‌های بسیار در راه خدا گذراند. وی پیوسته مردمان را به عقیده توحید و جهاد در راه خدا فرامی‌خواند و خود با زهد و قناعت و گاه با فقر و درویشی زندگی می‌گذراند و هیچگاه از اطاعت و عبادت غفلت نمی‌ورزید. او نبردهای خونینی را بر نیروهای انگلیسی فرماندهی کرد. از مرگ هراسی نداشت و به شهادت شوق می‌ورزید و در صحنه‌های نبرد، چنان پایداری و جانفشانی می‌کرد که حیرت همه را بر می‌انگیخت و خاطره مجاهدان صدر اسلام را به یاد می‌آورد. ۳ - وفاتاو در ۲۷ شعبان ۱۳۲۰ ق در تلوایی، واقع در ناحیه صوات، وفات یافت و در همانجا به خاک سپرده شد. [۱]
حسینی، عبد الحی بن فخر الدین، نزهه الخواطر و بهجه المسامع و النواظر، ج۸، ص۲۹۶.
۴ - پانویس
۵ - منبعدانشنامه های انقلاب اسلامی و تاریخ اسلام، فرهنگنامه علمای مجاهد، برگرفته از مقاله «عبدالله صادقپوری». |